Dag 1 - maandag 4 september 2006: San Francisco

Op maandag 4 september zijn Ludo en ik ruim op tijd aanwezig op Schiphol voor onze reis naar San Francisco. We hebben in totaal 3 koffers bij ons, in totaal ongeveer 60 kilo bagage, voor ons rondreis door het westen van de VS. Naast kleding, kampeerspullen en wandelschoenen hebben we natuurlijk een kado meegenomen voor Nicolette, Ludo's nicht die gaat trouwen aan het eind van onze reis en een kado voor Ludo's tante Karin. Voor haar hebben we een Nederlands kookboek gekocht met Nederlandse recepten zoals kroket.
De vluchtijd van Amsterdam naar San Francisco bedraagt 11 uur. Tijdens de vlucht kunnen we kijken naar Macho Libre, Mission Impossible 3 en Ice Age 2: the Meltdown. Maar het uitzicht was eigenlijk een stuk mooier en interessanter.
Op het vliegveld van San Francisco was het erg rustig. De koffers rolden snel van de band af en we waren ook zo door de douane. Natuurlijk moesten we onze vingerafdrukken achterlaten en werd er een foto gemaakt. I.v.m. Labor Day was het heel rustig op de weg. Het was prachtig weer, zonnig en warm. Tante Karin had Ludo niet meer gezien sinds hij 9 jaar was. Ze was erg blij om hem weer te zien. Haar man Wilfred heeft ons naar ons hotel gereden. Ons hotel lag redelijk centraal, alhoewel aan het eind van de straat alweer een mindere buurt begon. De straten zijn echter heel erg lang in San Francisco, dus daar hebben we geen last van gehad. Vlakbij ons hotel was een joodse deli en daar hebben we geluncht. Ludo had een enorme pastrami sandwich en ik soep met matze ballen. Daarna zijn we door San Francisco gaan wandelen. Natuurlijk zijn we langs Lombard street gelopen, de meest bochtige straat van San Francisco. 's Avonds heerlijk Indiaas gegeten bij Chutney (511 Jones St) een klein, hectisch restaurantje waar families, studenten en andere bewoners van de wijk genoten van curry in a hurry. Frisdrank kon je zelf uit de koelkast pakken; gewoon even zeggen bij het afrekenen. Om acht uur 's avonds lagen we in bed, nog een paar keer wakker geweest, maar verder weinig last van de jetlag.

Dag 2 - dinsdag 5 september 2006: San Francisco

Ludo en ik waren vroeg wakker, handig hoor, zo'n jetlag. Het ontbijt in het hotel was een beetje karig, toast en koffie of thee, maar ja, we zijn natuurlijk in de VS, dus meteen naar Starbucks gelopen om koffie en thee te halen. Zo konden we als echte Amerikanen met onze enorme kartonnen bekers over straat lopen. Later hebben we met de huurauto ook de Starbucks drive thru bezocht en konden we onze bekers tussen ons in zetten in de daarvoor speciaal bestemde beker houders in de auto. In verband met onze kampeerplannen zijn we eerst naar Rei gelopen om kampeerspullen aan te schaffen. Dat was een hele wandeling; toen we de straat hadden gevonden bleek Rei een aantal blokken verder te liggen. Maar Ludo heeft schoenen gekocht en een matje gekocht. We hebben ook nog een brander en gas gekocht. 's Middags zijn we naar Haight Aisbury geweest, in de jaren '60 het middelpunt van de flower power beweging. Eind jaren zestig werd de wijk overspoeld door goedkope drugs en gelukszoekers (volgens de reisgids), maar inmiddels is de rust redelijk weder gekeerd. Alhoewel er nog steeds nog wat vreemde types rondlopen.






Daarna hebben we iets gedaan wat waarschijnlijk weinig Amerikanen ooit gedaan hebben; we zijn vanuit Haight Aishbury door Golden Gate Park naar de kust gelopen. Het Golden Gate Park wordt doorkruist door twee wegen, maar voor wandelaars zijn er maar weinig faciliteiten, in ieder geval geen doorgaand wandelpad. Dus dat was even zoeken. In totaal is het ongeveer 5 mijl (ongeveer 8 kilometer), dus niet zo ver. Onderweg kwamen we langs de Japanse tuin, heel rustgevend en een favoriete lokatie onder huwelijksfotograven.

'
s Avonds zijn we in het Japanse thema gebleven en hebben we gegeten in Japantown, een soort cultureel centrum, niet echt een wijk zoals Chinatown, maar toch heel bijzonder. Er was één straatje met restaurants, dat er, volgens Ludo, net zo uitzag als in Japan. Hij is daar in 2001 geweest voor een congres. Plastic replica's van het eten stonden uitgestald voor het restaurant.


Het eten was in ieder geval erg lekker!

Dag 3 - woensdag 6 september: Groveland

Vroeg wakker dus konden we ook lekker vroeg op weg naar de autoverhuur. Eerst natuurlijk nog een lekkere espresso en thee in 24 FPS naast het hotel en daarna al lopend op weg naar het verhuurkantoor van Alamo aan de Union square. Gisteren hadden we het kantoortje al zien liggen. De auto hadden we in Nederland al via Tioga tours gereserveerd. Na het nodige papierwerk bleek dat we eigenlijk bij het verkeerde kantoortje van Alamo waren. Er was er nog een, een blok verder, daadwerkelijk aan Union Square. Maar dat was verder geen probleem. We kregen toch hier een auto mee. Een witte Kia spectra (in NL heet dat ding de optima). Natuurlijk een automaat. Omdat ik (Ludo) wel vaker met een automaat heb gereden aan mij de eer om weg te rijden het drukke verkeer van San Francisco in. Even langs het hotel onze drie koffers en een rugzak ophalen en dan op met nog onbekende bestemming. Allereerst maar Berkeley als bestemming in onze tom-tom ingevoerd. Karin is hier een paar jaar eerder op bezoek geweest bij Maggie. Dus wel leuk om daar nog op de campus van de universiteit langs te gaan.

Van Berkeley is het niet zo ver rijden naar Napa. Een dal vol wijnhuizen in een licht golvend landschap wat enigsinds aan Toscane doet denken. Natuurlijk moest ik hier wat wijntjes proeven. Wel aardig maar heel erg duur voor de kwaliteit vond ik. Maar ik houd dan ook niet zo van de nieuwe, op eikenhout gerijpte, "eenheidsworst" waar kwaliteitswijn tegenwoordig voor door moet gaan. Voor Karin gaf dat meteen de mogelijkheid het stuur van onze auto over te nemen. Alsof Karin al heel haar leven in een automaat heeft gereden rijdt ze weg van de winery.

Door een droog landschap (maar ja, het heeft dan ook al een half jaar niet meer geregend in deze regio) rijden we richting Yosemite waar volgens de trotter net buiten het park (Buck Meadows) een goede camping zou moeten zijn. Maar daar aangekomen bleek dat het een merkwaardig verlaten private campsite was waar we zonder reservering niet terecht konden. Maar een stukje terug gereden naar Groveland.

Na wat, naar onze smaak toch wat al te prijzige, hotels te hebben bekeken uiteindelijk neergestreken bij het Groveland motel and Indian village voor $ 80, voor een nacht. (Op de foto staat onze witte Kia voor onze Cabin). Simpele accomodatie maar voldoet prima. Karin wilde eigenlijk in een van de aanwezige tipi's slapen maar nadat de eigenaar zij dat er veel muggen zaten hebben we daar toch maar vanaf gezien. 's Avonds nog eenvoudig mexicaans gegeten in Cocina Micohacan.

Dag 4 - donderdag 7 september: Yosemite

Na het uitchecken waren de winkels nog niet open. Dus eerst maar ontbeten in PJ's cafe. Een american style diner en pizzeria. Lekker vet ontbijt en helaas alleen maar americaanse pruttelkoffie. Maar was verder wel een leuke plek om wakker te worden. Daarna boodschappen ingeslagen voor de komende dagen en op naar Yosemite.




Yes, eindelijk Yosemite bereikt! Hier begint onze toer door de nationale parken pas echt met de aanschaf van de national park pass ($ 50, geeft toegang tot alle nationale parken). Natuurlijk luisteren we eerst goed naar de waarschuwingen over beren. Er is relatief weinig accomodatie in Yosemite park en we hebben niet gereseveerd, maar gelukkig zijn er nog 90 plaatsen vrij op Camp 4, ook nog eens dè klimmerscamping. De voorzieningen zijn wat karig, geen douche's, wel toiletten en maximaal zes personen op één standplaats, maar de prijs ($ 5 per per persoon per nacht) valt dan ook alles mee. Ook op de camping worden we uitvoerig gewaarschuwd voor beren en we stoppen dan ook al het eten en alles met geur (shampoo, crème etc.) in de anti berenkluis. Uiteindelijk hebben we overigens geen beer gezien.

In Yosemite park rijdt een gratis shuttle die de belangrijkste plaatsen met elkaar verbindt. We nemen deze shuttle naar halte 16 (Happy Isles / John Muir Trailhead). We combineren John Muir Trail en de Mist Trail om naar de Vernal Falls te lopen, een wandeling die 600 meter omhoog (en weer omlaag) gaat. Mijn spieren waren deze inspanning duidelijk niet meer gewend en de rest van de tijd in Yosemite had ik dan ook flink wat spierpijn.

Na de wandeling een pizza en een cesar's salad gegeten in the degnan's loft in yosemite village. Redelijke kwaliteit voor een redelijke prijs. 's avond nog aan de wijn en cocktails in de mountain room lounge vlak bij de camping.

Dag 5 - vrijdag 8 september: Yosemite

Gelukkig niet opgegeten door een beer deze nacht. Tentstof is toch wel dun. Na een rustig onbijt op onze camping omhoog gereden naar Glacier point. Een punt 1000 m boven het yosemite dal met een mooi uitzicht over het centrale deel van het dal.

's Middags rustig met de Park shuttles Yosemite Valley bekeken en op de camping gekookt. Ondertussen heb ik ook nog wat geboulderd op de beroemde boulders van yosemite.

Dag 6 - 9 september 2006: Lone Pine

Vandaag gaan we via de Tioga Pas, die op 3000 meter ligt, op weg naar Death Valley. De weg naar de Tioga Pas leidt door een rustiger, maar daardoor niet minder mooi gedeelte van Yosemite. De boomgrens ligt hier veel hoger dan bij ons, dus op 3000 meter groeien nog bomen, terwijl in de Alpen boven +/- 1800 meter geen bomen meer te vinden zijn. De Tioga Pas gaat in november dicht, vanwege de sneeuwval, maar daar hebben wij nu nog geen last van.


We stoppen onderweg bij Mono Lake, een meer omgeven door bizarre mineraal formatie's. Tot onze grote verbazing reikt de ranger ons een tekst met uitleg in het Nederlands uit.
Het meer is veel kleiner dat het ooit was, maar is geslonken omdat het wordt gebruikt voor de drinkwatervoorziening van LA.
De wegen zijn hier kaasrecht en we kunnen kilometers vooruit kijken.

Voor de lunch stoppen wij Eric Schat's Bakkery in Bishop een soort bakkerij in Nederlandse stijl, compleet met delftsblauwe tegeltjes, een beetje vervreemdend in deze woestijn omgeving. Het brood is echter on Amerikaans lekker. We kunnen zelfs op het terras zitten, langs de drukke Main Street, dat wel. We vervolgen onze weg langs Independence, Big Pine en komen uiteindelijke uit in Lone Pine. We overnachten in het Alabama Hills Inn, een motel met schitterend uitzicht op de Sierra Nevada. Lone Pine is bekend als locatie voor een aantal western films en zo ziet het er ook uit. We eten 's avonds een authentieke hamburger in een authentieke diner. In het motel is internet aanwezig, dus ik schrijf nog even een paar mailtjes naar het thuisfront. Ook reserveren we online alvast wat hotels voor de komende dagen.

Dag 7 - 10 september 2006: Furnace Creek

Onder een stralend blauwe hemel, en buiten de airco van de auto zinderende hitte rijden wij Death Valley in. Een redelijk uitgestorven gebied. Death Valley is warm en droog; de temperatuur ligt er rond de 40 graden celcius. Een auto met airconditioning is geen overbodige luxe. Door de droge lucht droog je makkelijk uit, dus veel water is ook absoluut noodzakelijk. Verder werden we in onze reisgids al gewaarschuwd voor het risico op een overhitte motor, dus we zijn benieuwd hoe onze huurauto het zal gaan doen. Het landschap is woestijnachtig en verlaten. We rijden naar Furnace Creek, een resort, midden in de woestijn. Er valt gemiddeld rond de 3 of 4 centimer regen per jaar in Death Valley, maar enkele dagen voor onze aankomst heeft het zo hard geregend dat er wegen afgesloten zijn en ook de parkeerplaats bij het hotel in Furnace Creek is overstroomd.

We overnachten in het vooraf via de telefoon gereserveerde resort in Furnace Creek. Maar voordat we in onze huisje inkunnen moeten we nog even wachten. Op een nabij gelegen, nog uitgestorven camping (het seizoen begint hier pas echt in oktober als het een stuk koeler is) komen we een wel heel brutale road runner tegen.

's Avond nog via Zabriskie point naar dante's view gereden. Twee punten met een schitterend uitzicht. Terug in Furnace creek kunnen we ons huisje in ($ 135,- voor een nacht). Gelukkig met airco (al was de airco wel wat lawaaiig, maar uitzetten is hier niet echt een optie). Op het terrein is een zwembad, dus zodra de zon wat lager aan de hemel staat met zwemkleding aan richting zwembad. Het zwembad, wordt gevoed uit een termale bron. Dus het is heerlijk warm water. Niet echt om in af te koelen maar wel lekker om zo tegen de schemering in de dobberen. Na een eenvoudige maaltijd in het restaurant lekker naar bed op deze laag gelegen plek (40 m onder zee-niveau).

Dag 8 - 11 September: Cedar City (UT)

Vanuit Death Valley rijden we door een uitgestorven gebied naar het oosten.

Langzaam verschijnen er wel een paar droge struiken langs de weg en, nadat we California hebben verlaten ineens een grote plaats: Pahrump. Pahrump ligt en in Nevade, dus er mag hier gegokt worden. En zo te zien leven ze hier van het gokken. Een kleine voorbode op wat ons verder op de weg te wachten staat:

Las Vegas. We tanken hier en nemen meteen een kopje koffie mee voor onderweg. Natuurlijk hoeven we ook daar onze auto niet voor uit want ook de starbucks heeft een drive-true. We verlaten Las Vegas weer (we willen hier over een week of wat weer terug komen) en duiken de kale woestijn weer in. Net voordat we de grens met Arizona overgaan nog even een heerlijk kopje koffie gedronken en wat gegeten in Mequite bij Sips and Dips. Hoewel sinds de komst van Starbucks de koffie in de VS in ieder geval drinkbaar is, is de koffie van Starbucks nou ook niet echt geweldig (ik weet het, ik ben verpest door de echte Italiaanse espresso's). Maar bij Sips en Dips is de koffie toch al een heel stuk beter en ook de broodjes zijn heerlijk. En dat met vriendelijk, ontspannen personeel.

Daarna leidt de snelweg ons door een soort Canyon, na een kort stukje Arizona de staat Utah in. In Utah wacht ons een hartelijk welkom in de Willow Glen Inn, Een landelijk gelegen bed and breakfast net buiten Cedar city. Een echte aanrader. Schitterend gelegen, vriendelijke ontvangst, zeer goed ontbijt en een ruime kamer met wirlpool en magnetron, en dat op redelijke afstand van Zion en Bryce national parks. En dat voor $ 67,- per nacht. Ongelofelijk dat we hier nu de enige gasten zijn. In de ruime en mooi aangelegde tuinen kunnen we hier van de ondergaande zon genieten.

Dag 9 - 12 September: Cedar city - Bryce - Cedar city

Bryce is echt schitterend, de weg erheen trouwens ook. We rijden langs het water, over een vlakte door bosachtige gebied. Er sprong zelfs een hert over de weg, gelukkig kon Ludo hem net ontwijken. In Bryce loopt de weg boven op de canon, in tegenstelling tot het nabijgelegen Zion waar de weg beneden door de canon loopt. In Bryce zijn relatief makkelijke wandelingen tussen de rotsen door, dus we lopen in de zon naar beneden. De paden zijn makkelijk begaanbaar en eenmaal boven snap ik ook waarom; daar staan machines om de paden aan te stampen.

Terug in Cedar City strijken we neer bij het lokale koffie shop annex internet café. Terwijl op de achtergrond de christelijke muziek op de radio is te horen, reserveren wij alvast onze camping in Death Valley en ons hotel in Las Vegas. Met de ervaring van de avond ervoor, om 10 uur 's avonds was alles uitgestorven, laten we het uitgaansleven in Cedar City voor wat het is en gaan vroeg naar bed.

Dag 10 - 13 september 2006: Grand Canyon, North Rim

Na Bryce national park is het vandaag de beurt aan Zion, het park dat vernoemd naar het bijbelse Sion, we zijn immers nog steeds in mormonen staat Utah. Voordat we de snelweg opdraaien, ga ik nog even tanken. Ik moet naar binnen om met mijn creditcard te betalen en het meisje wil per sé een identiteitsbewijs zien. Als ze mijn Nederlandse paspoort ziet is ze helemaal verrukt; zoiets heeft ze nog nooit gezien. Al haar collega's worden erbij geroepen om dit exotische document te aanschouwen. Zelfs is nog nooit buiten de VS geweest.

In Bryce is het niet mogelijk om met je eigen auto rond te rijden, maar er rijdt een prachtige shuttle bus door het park. Ook hier is het mogelijk om het park per auto te bekijken, maar de wandeling naar Angel's Landing is ons aanbevolen door een collega van Ludo, dus we gaan op weg. Veiligheid voor alles in de VS en als ik dit bord zie vraag ik me af wat Amerikanen zich bij buitensport voorstellen.

Volledig uitgerust met zonnebril, zonnebrand en water durven wij de tocht wel aan, dus we stappen in de bus. Gelukkig is het nog vroeg en dus ligt het pad nog voor een groot deel in de schaduw. Later op de dag is het veel warmer en op onze tocht naar beneden komen we nog mensen tegen die in de brandende zon naar boven lopen. Soms hebben geen of heel weinig water bij zich en ik benijd ze niet.
Gelukkig is het pad op z'n Amerikaans heel mooi aangelegd. De weg naar Angel's Landing vind ik een beetje stijl, maar gelukkig gaat Ludo (met het fototoestel) wel omhoog en inderdaad het uitzicht is prachtig. Zion is niet zo groot, dus na onze wandeling hebben we het wel gezien en gaan we op weg naar Grand Canyon. We gaan naar de North Rim, het minder toeristische gedeelte. De South Rim, het meest toeristische gedeelte ligt 200 mijl verder, maar we hopen ook dat de North Rim rustiger zal zijn.

De weg naar Grand Canyon is lang en recht en we komen bijna geen steden tegen. De weg naar de ingang leidt door een bos heen, een raar idee dat we op een canon afrijden.

De camping op de North Rim is echt schitterend gelegen. De plekken zijn erg ruim en ons tentje lijkt een beetje weg te vallen. De camping ligt aan de rand van de canyon en het is echt stil. Om acht 's avonds wordt het donker, bijna geen schemering. Gelukkig hebben we hout gekocht, dus we stoken nog een vuurtje. De campingwinkel is beter uitgerust dan de gemiddelde Albert Heijn.

De tijd is nog een ander verhaal. In Utah is het een uur vroeger dan in Californïe en in Arizona (waar Grand Canyon ligt) normaalgesproken ook. Maar als ik een blik op de klok bij de camping werp, zie ik dat de klok nog op Californische tijd staat. Ik vraag de ranger om uitleg en en haar verklaring is simpel: 'we don't recognize daylight saving time'. Geen zomertijd in Arizona dus, behalve in het in de staat gelegen indianenreservaat.

Dag 11 - 14 September: Las Vegas

Heerlijk rustig wakker worden aan de rand van de Grand Canyon. Geen geluid te horen, alleen maar knisperende blaadjes naast de tent. Voor het onbijt naar Grand Canyon Lodge getogen, dat prachtig aan de rand van de canyon ligt. Met een heerlijk scone in de hand genieten we van het uitzicht.

Na het ontbijt nog even de lazy tourist gespeeld en naar een uitzichtspunt gereden waar volgens de kaart een route voor rolstoelen moest lopen. En inderdaad, het pad is prachtig egaal en prima begaanbaar. In Grand Canyon is echt wandelen nogal heftig; het duurt één dag om naar beneden te lopen, één dag om weer naar boven te lopen, en nog een dag om terug te komen, en natuurlijk heb je ook nog een backcountry permit nodig (ruim van te voren reserveren is hier het devies).

Na rustig wat schitterende uitzichtspunten te zijn langsgereden en gewandeld rijden we rustig richting Fredonia gereden.

Vlak voor Fredonia rijden we een grote, heftige onweersbui in. De eerste grote wolk en regen van de vakantie. Maar zodra we Arizona weer uit rijden (en de klok dus weer een uur vooruit moeten zetten) komt het zonnetje weer terug. En even later wanneer we vanuit Utah weer even terug zijn in Arizona (klok weer terug), moet zelfs de airco weer aan: Weer terug in de woestijn. We rijden nu over een stukje weg wat we een paar dagen eerder ook al langs gekomen waren. Zodoende wisten we ook zo weer de lekkere lunch en koffie van Sips en Dips in Mesquite terug te vinden. Aan alle casino's merk je dat Mesquite net over de grens in Nevada ligt. Maar hier laten we de casino's nog maar even voor wat ze zijn omdat Las Vegas het eindpunt van vandaag is.

Het is heel vreemd om vanuit een lege, kale woestijn Las Vegas te zien liggen. Als een kunstmatig eiland van beton in droge zee van zand.

Ons hotel heet Excalibur (voor $40,- per nacht) en het thema is inderdaad de ridders van de ronde tafel, inclusief het zwaard in de rots. Terwijl Ludo voor het hotel in de auto zit te wachten, ga ik inchecken. In de lobby van het hotel staan al zoveel slot machines en lopen zoveel mensen rond, inclusief ridders dat ik de incheckbalie aanvankelijk niet kan vinden. Dat heeft niets met de grootte van de balie te maken, maar alles is hier zo groot dat de balies wegvallen. Gelukkig wijst een ridder mij de weg. We logeren op de 15e etage van dit hotel, één van de grootste ter wereld.

Ludo en ik storten ons volle goede moed op Las Vegas. We zien het nep Venetïe in het The Venetian, compleet met opera zangers, gondels en gondeliers.

Daarna door naar een heel lekker en goed Sushi buffet bij Todai.

Onbeperkt, heerlijk sushi eten. En ook nog een lekker toetjesbuffet, o.a. met ijs van groene thee. Daarna het wilde nachtleven van Las Vegas verkend zoals het casino New-York New-York, waar, hoe kan het ook anders New York is nagebouwd. Uiteindelijk via een nep Egypte terug naar ons eigen casino waar we voor het slapen gaan nog even een gokje wagen

Dag 12 - 15 september: Carlsbad

's Ochtends snel weg uit het gekkenhuis dat Las Vegas heet. Maar natuurlijk niet na een keer de strip op en neer te hebben gecruised met onze bolide. Daarna duiken we weer de woestijn in. Het stormt inmiddels: Een hele warme woestijnwind. Dus er zit ontzettend veel zand in de lucht.



Onderweg nog een toeristische Ghost town bezocht. Wel aardig om te zien maar wel erg toeristisch. Calico.



De lunch nuttigen we in een geheel in jaren 50's stijl ingerichte diner: Peggy's sue's diner. Ook de recepten waren uit die tijd. Wel lekker de orginele hamburger met frietjes.

Aan de toenemende drukte op de weg merken we dat de woestijn ten einde is en dat we langs Los Angelos rijden. Al in Cedar city hadden we hier een hotel gereserveerd. De Red roof inn, in Carlsbad. Niet ver van zee en San Diego. Helaas ligt het hotel vlak langs een drukke weg en is de hotelkamer welliswaar niet super. Er kan niet eens een raam open dus de airco moet aan voor wat frissere lucht. Geen aanrader dus.
's Avonds brengen we een bezoek aan een supermarkt die alleen organische produkten verkoopt, tot en met kattenvoer aan toe. Bij de karretjes hingen doekjes om het handvat af te vegen. Een hele bijzondere ervaring. We eten authentiek Mexicaans in een klein eettentje, erg lekker.

Dag 13 - 16 september San Diego

Gek om weer terug te zijn in verstedelijkt gebied. Na de nationale parken is het toch weer gek om te rijden op een vijfbaans snelweg met heel veel auto's. Gelukkig mag je in de VS links en rechts inhalen, dus je kunt een baan kiezen en daarop blijven rijden. In het algemeen rijden Amerikanen beleefd en rustig, dus geen bumperklevers bijvoorbeeld. We rijden naar het centrum van San Diego en zetten de auto de hele dag in een parkeergarage voor het duizelingwekkende bedrag van $ 8, geen geld dus. In tegenstelling tot veel andere Amerikaanse steden heeft San Diego een heel gezellig centrum, het recentelijk opgeknapte Gas Light District. We lopen lekker door het zonnetje en in de wind voelt het heerlijk koel aan.

Daarna gaan we met de auto naar het Balboa Park, een park in Spaans koloniale stijl. We laten de auto achter op een grote parkeerplaats en gaan met het trammetje verder. In dit park ligt ook de San Diego Zoo en het Natural History Museum, dat we ook bezoeken. Het museum is heel ruim opgezet, met veel informatie over de natuur in de omgeving van San Diego. Ook aan het aardbevingsgevaar wordt ruim aandacht besteed. In het museum is ook een Imax theater waar we een film zien over Baja California, het Mexicaanse schiereiland dat grenst aan Californïe. Erg toepasselijk, omdat de Mexicaanse grens maar een paar kilometer verder ligt.

Voor het avondeten rijden we naar het schiereiland Coronado. Langs de kustlijn langs het grote en luxe Coronado hotel gewandeld. Waar de vader van Karin nog ooit voor een congres was geweest.

Lekker gegeten in Bay Beach Cafe met een mooi uitzicht op down town San Diego van over het water. Gelukkig hadden ze warmtelampen op het terras want 's avonds kan het hier toch nog behoorlijk afkoelen. 's Avonds weer terug naar ons hotel in Carlsbad.